Wymagania dla umów sprzedaży ciepła i umów przesyłowych
Brak możliwości określenia ilości ciepła faktycznie dostarczonego do poszczególnych lokali w budynku oraz brak możliwości określenia zamówionej mocy cieplnej w odniesieniu do tych lokali powoduje, że nie jest możliwe spełnienie podstawowych wymagań dla umowy sprzedaży ciepła lub umowy przesyłowej.
Inne wymagania dla tych umów, określone w przytoczonych na wstępie przepisach art. 5 ust. 2 Prawa energetycznego, dotyczące m.in. postanowień w zakresie warunków zapewnienia niezawodności i ciągłości dostarczania, standardów jakościowych oraz odpowiedzialności stron za niedotrzymanie warunków umowy, należy rozpatrywać łącznie z przepisami szczegółowymi określonymi w § 12 rozporządzenia przyłączeniowego. Zgodnie z tymi przepisami w umowach powinny być m.in. określone:
- „miejsca oraz warunki dostarczania i odbioru ciepła, w tym: (...)
- wielkość zamówionej mocy cieplnej w podziale na rodzaje potrzeb oraz obliczeniowe natężenie przepływu nośnika ciepła (...),
- rodzaj nośnika ciepła i jego parametry dla warunków obliczeniowych (...)”,
- „odpowiedzialność stron za niedotrzymanie warunków umowy, a w szczególności za:
- przekroczenie:
- zamówionej mocy cieplnej lub obliczeniowego natężenia przepływu nośnika ciepła,
- dopuszczalnych odchyleń od parametrów nośnika ciepła, (...)
- niedotrzymanie standardów jakościowych obsługi odbiorców, (...)”7.
Zamówiona moc cieplna stanowi podstawę do określenia przez przedsiębiorstwo energetyczne wielkości obliczeniowego natężenia przepływu nośnika ciepła (wody „sieciowej”) w przyłączach do poszczególnych węzłów cieplnych. Tak jak nie ma możliwości określenia zamówionej mocy cieplnej dla poszczególnych lokali, nie ma również możliwości określenia dla nich obliczeniowego natężenia przepływu wody „sieciowej”. W instalacjach odbiorczych płynie bowiem woda „instalacyjna” i podgrzana woda wodociągowa, a nie woda „sieciowa”. Ponadto, instalacje centralnego ogrzewania i ciepłej wody stanowią integralne elementy budynku i nie należą do przedsiębiorstwa energetycznego lecz do właściciela budynku, który odpowiada za ich stan techniczny i prawidłowe funkcjonowanie.
W związku z powyższym, niemożliwe jest egzekwowanie odpowiedzialności stron za niedotrzymanie warunków umowy w przypadku zawarcia przez przedsiębiorstwo energetyczne umowy sprzedaży ciepła z użytkownikiem lokalu. Skoro bowiem nie ma możliwości określenia wielkości zamówionej mocy cieplnej oraz obliczeniowego natężenia przepływu wody „sieciowej” dla poszczególnych lokali, niemożliwe jest również stwierdzenie ich przekroczenia lub ograniczenia. Podobnie nie ma możliwości egzekwowania odpowiedzialności stron za niedotrzymanie warunków umowy w zakresie parametrów nośnika ciepła, gdyż w instalacjach odbiorczych nie płynie woda „sieciowa”. W wyniku tego nie ma również możliwości zastosowania postanowień § 38 rozporządzenia taryfowego, określającego szczegółowe zasady rozliczeń w przypadku niedotrzymania warunków umowy w zakresie obliczeniowego natężenia przepływu i temperatury nośnika ciepła (wody „sieciowej”).
Omówiona wyżej specyfika zaopatrzenia w ciepło oraz przytoczone przepisy Prawa energetycznego i rozporządzeń wykonawczych wskazują, że wymagania dotyczące umów sprzedaży ciepła i umów przesyłowych mogą być spełnione jedynie w przypadku umów zawieranych przez przedsiębiorstwa energetyczne z właścicielami (zarządcami) obiektów bądź budynków, a więc odbiorcą ciepła w budynku wielolokalowym nie może być lokator bądź użytkownik lokalu. Przedsiębiorstwo energetyczne w rozliczeniach z odbiorcą ma obowiązek stosowania cen i stawek opłat ustalonych w taryfie dla ciepła, która powinna być opracowana zgodnie z rozporządzeniem taryfowym, określającym jednoznacznie zasady ustalania cen i stawek opłat oraz zasady rozliczeń za ciepło dostarczane do budynków (węzłów cieplnych), a nie do lokali w tych budynkach. Wskazują na to — oprócz omówionych wcześniej — m.in. następujące przepisy rozporządzenia taryfowego:
stosownie do § 16 koszty uzasadnione, na podstawie których obliczane są jednostkowe koszty oraz ustalane w taryfie stawki opłat stałych i stawki opłat zmiennych za usługi przesyłowe, obejmują zakres: od kosztów usług przesyłowych związanych z eksploatacją sieci ciepłowniczych, poprzez koszty związane z eksploatacją węzłów cieplnych i grupowych węzłów cieplnych, do kosztów usług przesyłowych związanych z eksploatacją zewnętrznych instalacji odbiorczych — a więc bez instalacji odbiorczych w budynku;
zgodnie z § 2 pkt 16 określenie „liczba punktów pomiarowych”, na podstawie których obliczane są opłaty abonamentowe (pokrywające koszty handlowej obsługi odbiorców) oznacza „łączną liczbę układów pomiarowo-rozliczeniowych zainstalowanych w przyłączach do węzłów cieplnych oraz urządzeń, których wskazania stanowią podstawę do określenia udziału poszczególnych odbiorców w kosztach ciepła dostarczonego do grupowych węzłów cieplnych, obsługujących obiekty więcej niż jednego odbiorcy”;
stosownie do § 31 ust. 1 „Przedsiębiorstwo energetyczne prowadzi rozliczenia z odbiorcami ciepła (...), na podstawie odczytów wskazań układów pomiarowo-rozliczeniowych, zainstalowanych na przyłączach do węzłów cieplnych lub zewnętrznych instalacji odbiorczych (...)”.
Żródło: www.ure.gov.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz